आमच सेल्समन च काम असल्याने मार्केटिंग साठी बाहेर गावीही जाव लागत असे. त्यातच दिवाळीचा सीजन म्हणजे कामातुन वेळेच भानच रहात नसे.. आज तर खुप लोकांच्या भेटी झालेल्या आणि शेवटच्या इसमाची भेट रात्रि आठ वाजता घेऊन मी घरी परतायला लागलो पन एकही जागा ट्रैव्हल्स मधे शिल्लक नव्हती आणि दिपावलीच्या सुट्ट्या पडल्याने एस.टी पन फुल्ल होत्या...आज नाईलाजान इथच एखाद्या हॉटेल मधे रहाव लागणार होत... आजुबाजुला एखादा लॉज भेटतो का पाहील पन व्यर्थ ...रस्त्याकडेला उभ रहात एका रिक्शा ला हात केला तस माझ्या पासुन थोड पुढ जात तो थांबला... त्या रिक्शाच्या मागे एक वाक्य लिहील होत...
" डोळ्यांनी दिसत ते सत्य असेलच अस नाही.."
दुर्लक्ष करत मी त्या रिक्शावाल्या व्यक्तिला रहायला जवळ एखाद हॉटेल आहे का विचारल तस मला घेऊन तो एका लॉज च्या दिशेने निघालो.. रस्ता थोडा सुनसानच होता.. थंडी पडु लागली होती आणि रस्त्यावरची वर्दळही खुप कमी झालेली... अचानक काहीतरी बिघडले तशी रिक्शा रस्त्याकडेला ऊभी करत उतरुन मला म्हणाला...
" तीच्यामारी......पंक्चर झाली राव..."

आजचा दिवसच बेक्कार होता माझ्यासाठी तसा मी काही बोलणार तोच तो पुढे म्हणाला... " साहेब खुप वेळ लागेल .. इथुन थोड्या अंतरावरच काही लॉज आहेत... "
त्याच्या भावना समजुन घेत पैसे दिले आणि ११ नंबरची बस पकडून निश्चित ठिकानाकडे निघालो..
काही अंतरावरच एक जुना गंज चढलेला बोर्ड दिसला... Welc#‪#‎e‬ लॉज... मधली दोन तीन अक्षर नाहीशी झालेली.. त्यावर एक छोटा अंधुक बल्ब आपल्या परीन त्यावरील लिखान ये जा करणा-या लोकांपर्यन्त पोहोचवण्याच काम करत होता... जेवणाची, रहाण्याची उत्तम सोय....देवाला हात जोडले..
समोरच एक छोटसा बंगला टाईप घर टाईप चाळ टाईप म्हणजे हे बांधणा-या आर्किटेक्ट च्या डोक्यात नेमक काय होत हा संशोधनाचाच भाग होता... आजुबाजूला थोडी लहान मोठी नरळीची, आंबा आणि अशोका ची झाडे, म्हणजे लांबुन बंगला वाटत असला तरी कौलारु घर असल्यासारखे बांधकाम आणि समोरून पाहिल तर मधे तो बंगला आणि दोन्ही बाजुला छोट्या छोट्या कौलारु खोल्या, खोल्यांच्या बरोबर समोर लांब अशी चार फुट ऊंचीची भिंत यामधुन दोनच माणस चालू शकतील एवढसच अंतर...

गेट मधुन आत गेलो तसा उघड्या दरवाजातुन मधुन आतल्या ट्युबचा किंचीतसा प्रकाश बाहेर येत होता... समोर एका वयस्कर इसम काउंटर शेजारी दिसले.. एक मळलेल स्वेटर, डोक्याला मफलर, पांढरी विजार आणि डोळ्यावर बाबा आझमच्या जमान्यातला चष्मा... मला पहाताच मान थोडी वर केली तसे मी येण्याच कारण सांगितल.. पैसे हाती दिले तसे शेजारच्याच जुन्या अशा टेबलच्या ड्राव्हर मधुन एक किल्ली काढुन मागे येण्यास खुनावले... आपली बैग सावरत त्याच्या मागुन चालु लागलो... तोच समोर नजर जाताच काळजाचा ठोकाच चुकला... एक साठ पासष्ठीची वयस्कर म्हातारी बाई आमच्याकडे पहाताना दिसली. तीला अस अचानक समोर पहुन मी जवळ जवळ दचकलोच ... पुर्ण निष्तेज पांढरा पडलेला चेहरा, पांढरे मोकळे केस, कपाळावर गडद्द मोठ लाल कुंकू, हिरवी गार साडी आणि किलकील्या खोलगट डोळ्यांखाली गडद्द काळी वर्तुळे...कदाचित हे दोघे पतीपत्नी असावेत...

" काही खायला करायच का...??" तीन भरड्या आवाजात विचारल... तस मी म्हणालो
" नाही...... नको...... मी खाऊनच आलोय...."
माझे शब्द ऐकताच त्या वयस्कर व्यक्तिन किंचितशी मान मागे माझ्याकडे वळवली आणि म्हणाला...
"ती मला विचरतेय..." आणि पुन्हा आपल्या बायको कडे पहात " हां .." एवढ मोजक बोलुन चालू लागला तसा मी ही त्याच्या मागुन निघालो
जिन्याच्या पाय-या चढत आम्ही पुन्हा लांब अशा चाळी सारख्या वाटणा-या खोल्यांपाशी आलो... मी चालता चालता पाहु लागलो तस लक्षात आल की प्रत्येक खोलीला कुलूप लावलेल होत... तस थोड विचित्र वाटल, मघापासुन ईतकी hotels पाहिली की एकही रूम शिल्लक नव्हती आणि इथ एकही रुम कोणी घेतलेली नाही .... पन शहरा पासुन थोड दुर असल्याने कोणी इकड येत नसाव असा मनाला दिलासा देऊ लागलो...
तो एक रुमशेजारी थांबला आणि कुलूप काढून किल्ली माझ्या हाती देत त्याच्या नुसार महत्वच्या सुचना देऊ लागला.. मी मान डुलवत मनात म्हणालो...' मला आजची रात्रच रहायच आहे .... खरेदी पत्रक नाही करायच...'
सुचना संपऊन तो माघारी फिरला..

दिवसभर खुपच त्रास झालेला त्यामुळे मी बैग बाजुला ठेऊन सरळ बेडवर आडवा झालो.... पन लगेच आराम करुन चालणार नव्हत... खुपसारी बिल तयार करायची होतीत... तसाच उठून बाथरूम मधुन फ्रेश होऊन आलो आणि लैपटॉप ऊघडून काम चालू केल... अचानक कोणीतरी रुमच्या बाहेर उभ असल्याच जाणवल... खुप वेळ मला ती चाहुल जाणवतच होती... घड्याळात पाहील तर रात्रिचे बारा वाजुन गेलेले... कसलाच आवाज न करता मी लैपटॉप बेडवर ठेवला आणि हळुच खाली उतरत दरवाजाच्या दिशेने चालू लागलो... एक जिवघेणी शांतता रूममधे पसरली होती... भिंतीवरील त्या घड्याळाचे काटे स्पष्ट ऐकु येत होते... दरवाजा पलीकडून येणारी चाहुल अजुनही जाणवत होती... दरवाजाच्या एकदम जवळ जात हळुच हात दरवाजावर टेकवत मी डावा कान दरवाजाला चीकटवुन पलकडे होणारी हलचाल ऐकु लागलो...कोणीतरी बाहेर उभ होत... त्याच्या श्वासाचा आवाज आणि एखद्या हिंस्त्र श्वापदासारखी घरघर मला स्पष्ट ऐकु येत होता... बहेरून येत असलेली ती भयंकर, विचित्र चाहुल या मुळे माझ्या काळजाची धडधड मात्र प्रत्येक क्षणाला वाढत होती.. पन थोडा धीर एकवटून मी key hole मधुन काही हलचाल दिसते का ते पाहु लागलो... पन काहीच दिसत नव्हत... तो घरघरणारा आवाज माझ्या रूमपासुन थोडा पुढ जात असल्यासारख वाटू लागल... तसा कोणाताही आवाज न करता एकदम शिस्तीने दरवाजा उघडला आणि मान किंचितशी बाहेर काढून आवाजाच्या दिशेने पाहू लागलो, पन कोणीच नव्हत... फक्त एक कमालीची दुर्गधी आणि जीवघेणी थंडी इतकच स्पष्टपने जाणवत होत... बाहेरील व्हरांड्यात एक अंधुकसा बल्ब तेवढाच होता... बाहेर कोणीच नव्हत हे पाहुन थोड विचित्र वाटलच आणी भितीही वाटू लागली, आजुबाजूला पहात मागे परतलो..
आत येऊन रुमचा दरवाजा निट बंद करून घेतला. तोच माझी खास मैत्रीण प्रियाचा call आला.. लैपटॉप वरुन video calling नेहमीच आणि रोजचच असायच.. त्यात तीच्या college ला ही सुट्ट्या असल्याने बोलताना वेळेच भानच रहायच नाही.... चेह-यावरची भिती लपवत तीच्याशी बोलु लागलो..नेहमीच्या गप्पा चालु झाल्या... आमच्या गप्पा रंगात आल्याच होत्या की बोलता बोलता अचानक ती थांबली आणि कुतुहलाने स्क्रीनवर पाहु लागली... काय झाल म्हणून विचारल पन ती आणखीच सूक्ष्म नजरेने काहीतरी पहात होती... तशी मला थोडी भिती वाटू लागली... मी ही माझ्या आजुबाजूला पहात तीला काही विचारणार तोच आपला हात दाखवत मला गप्प रहायला खुणावल आणी अचानक मला म्हणाली...
" आणखी कोण आहे तुझ्या रूम मधे.."
तस मी म्हणालो..
" नाही ग कोणी.. मी एकटाच आहे..."
" हे बघ ..तु मला stupid बनऊ नको...सांग कोण आहे आणखी..तुझ्या मागुन कोणीतरी चालत गेल्याच आता मी पाहिल... "
मी तीला पुर्ण रुम मधे लैपटॉप फिरवू दाखवला पन ती जास्तच भडकली...
" तु कोणासोबत आहेस सांग स्पष्ट.. एक पांढरा ड्रेस घातलेली मुलगी तुझ्या मागुन चालत गेली.. मला उगाच मला......???

ती बोलता बोलता थांबली...आणि call cut केला... मला तर तीचा खुपच राग आला आणि त्याहून जास्त भिती वाटू लागली...
मी पुन्हा प्रियाला call करू लागलो पन ती call घेतच नव्हती... दिवस भर खुपच त्रास झालेला त्यामुळे लैपटॉप बाजुला ठेवला आणि आडवा झालो.. थोड्या वेळातच मला छान झोप लागली... तोच एका विचित्र आवाजाने किंचीतशी जाग आली.. काय होत ते समजत नव्हत पन खुपच किळसवाण वाटत होत... कोणितरी धारधार सु-यान मांस कापत होत, त्या असह्य वेदनेन कण्हत असल्याचा आवाज येत होता.. आता मात्र खुपच भिती वाटू लागली... तस अंगावरची चादर हळूच सरकऊन पहायचा प्रयत्न केला पन त्या झीरो बल्ब च्या अंधूकशा प्रकाशात काहीच स्पष्ट दिसत नव्हत... तो आवाज माझ्या रुमच्या बाहेरन येत होता .हळु हळू आवाज कमी होत येईनासा झाला तशी पुन्हा एकदा एक निरव शांतता पसरली... मी मात्र त्या आवाजाचा वेध घेत त्याचाच विचार करु लागलो... पन दिवसभराच्या दगदगीन डोळ्यावरची झापड तशीच होती... एका कुशीवरुन दुस-या कुशीवर झालो आणि समोरच्या खिडकीत नजर गेली तस काळजात धस्स झाल... सर्रर्रर्रर्रर्र्रर्रर्रर कन काट आला आणि खाड कन उठुन बसलो... एक काळीकुट्ट आकृति खिडकीच्या पलीकडे उभी राहून माझ्याकडे आपल्या मोठ्या पांढ-या डोळ्यानी पहात होती... मी उठुन बसताच ती आकृति एकदम नाहीशी झाली... आता मात्र झोपच उडाली होती... थोडा वेळ तसाच बसुन आजुबाजूला पाहू लागलो... एक कमालीची दुर्घन्दी आणि गारवा अचाकन वाढला होता... या घटना आणि असा अनुभव पुर्वी कधीच आला नव्हता... त्यामुळे थोडी भीती वाटतच होती... खिडकी उघडून पहावस वाटत होत पन धाडस होईना... शेवटी तसाच पांघरून डोक्यावरुन घेतल आणि फक्त डोळे रहातील असे ओढून पडून राहीलो. आता एकदम लहानात लहान आवाज कान देऊन ऐकु लागलो.. इतकी भयान शांतता होती की घड्याळील तो सेकंद काटा स्पष्ट ऐकु येत होता... काही वेळ ही भीषण शांतता तशीच राहीली आणि इतक्यात माझ्या रूमच्या बाहेर काहीतरी फरपटत न्याव असा आवाज येऊ लागला... बाहेर जाऊन पाहण्याच धाडस होत नव्हत... पन मन ऐकत नव्हत..शेवटी पांघरुन बाजुला सारत उठलो आणि पावलांचा आवाज न करता दरवाजाच्या दिशेने चालु लागलो... फरफटत नेत असलेला आवाज अजुनही येत होता.. हळुच दरवाजा उघडून मान किंचीतशी बाहेर काढली, पन बाहेरच्या अंधुक प्रकाशातून नीट स काही दिसत नव्हत... सहा रूम नंतर इंग्रजी L आकाराचा रस्ता होता, तो आवाज तीथुन तसाच पुढे सरकत असल्याच जाणवल तसा मी ही दबक्या पावलानी चालू लागलो.. आता पाय-या सुरू झाल्या तसा एक घाणेरडा दर्प नाकात शीरला... तोंडावर हात ठेवत तसाच खाली निघलो..तोच कोणीतरी कण्हत असल्याचा आवाज येऊ लागला.. हळु हळू तो आवाज स्पष्ट होऊ लागला.. तो एका मुलीचा आवाज होता... ती असह्य वेदनेन कण्हत होती... आSSSSSS.....आSSSSSS.....आSSSSSS प्रत्येक आवाजात कीमान १० सेकंद निरव शांतता आणि पुन्हा तीचा तो असह्य यातनानी भरलेला आवाजा...
दबक्या पावलानी मी पुढ चालु लागलो तसा खाली तळघरात पोहोचलो...पन खाली खुपच अंधार आणि मांस सडल्या सारखी भयंकर दुर्घन्दी येत होती... अंधारातही डोळे बंद करावेत इतका काळोख पसरला होता... पन काही अंतरावर एका छोट्या रूमच्या दरवाजाच्या फटीतून येणारा किंचीतसा प्रकाश दिसला जो कदाचीत एखाद्या मेणबत्तीचा असावा... हलक्याशा हवेन ही तीचा प्रकाश कमी जास्त व्हायचा... मी त्याच्या दिशेने चालू लागलो... तीथली जमीन खुपच ओलसर आणि चिकट वाटत होती...पन काळोख असल्याने निट काहीच दिसत नव्हत... पायाखालची जमीन चिकट असल्याने मी भिंतीचा आधार घेत चालू लागलो जेमतेम वीस पंचवीस फुट अंतर असेल ... चिकट जमीन आणी मांस कुजल्यासारखी दुर्घन्धी यामुळे माझ्या पोटात ढवळुन ऊलटी येत होती..एक वेळ वाटल की तीथुन बाहेर पडाव पन त्या मुलीचा असह्य यातनानी कण्हत असल्याचा आवाज मला त्या काळोखात घेऊन जात होता...
मी त्या खोली जवळ गेलो आणि अंधारातच दरवाजाची कडी चापचायला सुरवात केली पन त्याला मोठ कुलूप असल्याच लक्षात आल... आतुन ती मुलगी असह्य वेदनानी कण्हत होतीच... दरवाजाच्या फटीतून आत पाहण्याचा प्रयत्न केला पन काहीच दिसत नव्हती,
आतील मुलीला ऐकु जाईल इतक्याच आवाजात मी बोलू लागलो...
" हैलो.... तुम्ही ठीक आहात...... तुम्हाला मदत हवी आहे का...."
काही वेळ एक भयान शांतता पसरली... मी श्वास रोखुन पलिकडून काही प्रतीसाद येतो का ते पाहु लागलो... मी पुन्हा दरवाजावर हल्की शी थाप देत पुन्हा हाक दिली... पन काहीच उत्तर आल नाही...काही वेळ तशीच भयान शांतता पसरली.. तोच आतुन किंचितसा आवाज येऊ लागला... लोखंडी साखळीने कोणालातरी जखडुन ठेवल असाव असा आवाज ..
" कुणी आहे का आत.." मी पुन्हा हाक दीली तसा पुन्हा तोच कण्हत असलेला केविलवाणा आवाज आला...
मला इथुन सोडवा हो..." त्या मुलीचा आवाज ऐकुन वाटल की एका भयान मृत्यु च्या जबड्यात सापडून जीवंत रहाण्यासाठी शेवटची केविलवाणी धडपड करत आहे ...
मी दरवाजावर धक्के मारत होतो तशी आतून ती मुलगी मदतीसाठी विनवनी करू लागली.. दरवाजा जरा मजबुतच वाटत होता. जास्त जोरात धडक मारावी तर आवाज वर पर्यंत जाणार हे माहीती होत.. मी दरवाजाच्या फटीतून आत पाहीले तशी मेणबत्ती च्या मंद प्रकाशात एक खुपच अशक्त मुलगी आत दिसत होती. माझ्या ठीक समोर दरवाजा पासून पाच सहा फुट अंतरावर असेल ती . रूक्ष विस्कटलेले केस, पांढरा निश्तेज चेहरा. बारीक ओठ, लांब पन तीच्या चेह-याला शोभणारे नाक. खोलगट गेलेले डोळे आणी अशक्तपनामुळे डोळ्याखालील काळी वर्तुळे. गालावरून ओघळणा-या अश्रुंमुळे गालावर उमटलेला काळपटपना . मळलेला पांढरा ड्रेस . आपल्या दोन्ही गुडघ्यांवर बसुन हात जोडून केवीलवाण्या नजरेने माझ्या आवाजाच्या दिशेने पहात होती.

तीच्या वेदना पन मला सहन होईनाशा झाल्या.
उजव्या खांद्याने दरवाजा वर धक्के मारत होतो पण व्यर्थ.. थोडा मागे सरकलो आणि दोन्ही हाताच्या मुठी करकचुन आवळत डाव्या पायाने front kick मारली तसा धाड कण दरवाजा निखळुन खाली पडला तसा मी आत शिरलो...

- by sanjay Kamble